Η Πίνδος αποτελεί την μεγαλύτερη σε έκταση οροσειρά της Ελλάδας. Μπορεί να οριστεί ακόμη και ως σύμπλεγμα οροσειρών ή ορεινών όγκων. Τα ευρύτερα ορεινά συμπλέγματα που την συν-αποτελούν είναι τα βουνά της Βόρειας Πίνδου, τα Αθαμανικά Όρη, τα βουνά της Κεντρικής Πίνδου, τα Άγραφα, τα βουνά της περιοχής της Ευρυτανίας, το Παναιτωλικό και το μπλοκ της Γκιώνας – Οίτης – Βαρδουσίων. Σε όλη της την έκταση υπάρχει ένα ανεξάντλητο δυναμικό εντυπωσιακών και ευαίσθητων θαυμάτων της φύσης, γεωμορφών, καταρρακτών, λιμνών και φυσικά ανθρώπινων επιτευγμάτων όπως μονοπάτια και πέτρινα τοξωτά γεφύρια.

​

Γεωλογικά η οροσειρά της Πίνδου αποτελεί μία συνέχεια των Διναρικών Άλπεων που κυριαρχούν σε όλη την δυτική ζώνη της Βαλκανικής Χερσονήσου. Ως βόρειο άκρο της μπορεί να οριστεί το οροπέδιο της Κορυτσάς στην νοτιοανατολική Αλβανία και ως νοτιότερο σημείο της ο Κορινθιακός κόλπος. Όλο αυτό το ατελείωτο σύμπλεγμα βουνών, κορυφών, υψιπέδων, κοιλάδων και φαραγγιών που διασχίζει την ηπειρωτική Ελλάδα με κατεύθυνση Β.Δ-Ν.Α έχει μήκος που υπερβαίνει τα 300 χιλιόμετρα, με το σύνολο των κορυφών της να ξεπερνά τα 2000 μέτρα και να φθάνουν μέχρι τα 2637 μέτρα η ψηλότερη.

​

Τα ποτάμια είναι αναπόσπαστο στοιχείο της φυσιογνωμίας της οροσειράς. Η Πίνδος τροφοδοτεί εξ’ ολοκλήρου τον Μόρνο, σχεδόν εξ ολοκλήρου τον Αώο, τον Σαραντάπορο και τον Εύηνο, ενώ τμηματικά τροφοδοτεί τον Αλιάκμονα, τον Άραχθο, τον Πηνειό, τον Αχελώο, τον Σπερχειό και τον βοιωτικό Κηφισό. Σε μικρότερο βαθμό, τα βουνά της Πίνδου τροφοδοτούν ακόμη και τους ποταμούς Καλαμά και Λούρο.

 

Η ονομασία της αν και αναφέρεται από τους αρχαίους τραγικούς μας ποιητές και ιστοριογράφους όπως ο Αισχύλος, ο Πίνδαρος, ο Σοφοκλής, ο Ηρόδοτος, ο Ξενοφών κ.α. παίρνει για πρώτη φόρα τη γεωγραφική μορφή που της αποδίδουμε μέχρι και σήμερα στην περίοδο των ελληνορωμαικών χρόνων σύμφωνα με τον Στράβωνα. Το όνομα Πίνδος ετυμολογικά (κατάληξη –ινδος) χαρακτηρίζει τις προελληνικές λέξεις και συγκεκριμένα είναι πελασγικής προέλευσης. Χρησιμοποιείται δε για να προσδιορίσει κυρίως ονόματα φυτών της μεσογειακής χλωρίδας, όπως κίνδος και λίνδος. Πιθανότατα η χρήση του όρου Πίνδος να είχε χαρακτήρα επωνυμίας που συνόδευε το όνομα και στην πορεία να ουσιαστικοποιήθηκε.

​

Οι σύγχρονες γεωγραφικές αναφορές αν και ταυτίζουν το προαναφερόμενο ορεινό σύστημα με την Πίνδο συχνά ορίζουν ως την βορειότερη προέκτασή του το όρος Γράμμος επί της ελληνοαλβανικής μεθορίου και όχι τα γεωλογικά του όρια που εντοπίζονται στο οροπέδιο της Κορυτσάς.